Maud is een gewone tiener die allemaal dingen en ervaringen meemaakt die horen bij het leven. Maar daarnaast moeten Maud en haar gezin ook iemand heel belangrijk missen, elke dag. Een tijdje geleden verloren zij Mauds oudere zus Fleur. En dat verdriet is nooit of te nimmer ‘gewoon’. KabaaL ging langs bij Maud en haar familie en mocht meeluisteren naar hun verhaal.
“Zijn er dingen die mensen beter niet kunnen zeggen tegen iemand die iemand belangrijk verloren is?”
Maud: Er is niet echt iets dat ze niet mogen zeggen maar net het omgekeerde denk ik. Veel mensen durfden er niet naar vragen en zwijgen erover, zelfs leerkrachten. Soms stuurden ze wel berichten via de gsm maar dan kunnen ze mijn reactie niet zien en dat is dan gemakkelijker om ‘weg te lopen’.
“Alsof het een taboe is?”
Maud: Ja, terwijl het goed is dat mensen er soms eens naar vragen of er over willen praten. Ik zou graag hebben dat mijn vrienden daar soms nog eens aan denken en dan gewoon vragen of alles goed gaat. Nu weet er nog maar één vriendin het want ik ben van school veranderd, naar het middelbaar. Zij vraagt wel vaak eens ‘gaat het?’ enzo omdat ze nog iemand kent die haar zus verloren is.
“Vind je het gemakkelijker of moeilijker dat mensen het niet weten dat je je zus verloren bent?”
Maud: Een beetje alle twee want aan de ene kant gaan mensen als ze het weten anders naar jou kijken. Ik denk niet dat ze anders reageren maar dan weten ze het gewoon en dat is een beetje raar. Ik zou het niet erg vinden dat mijn nieuwe vrienden het weten maar ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen.
“Zijn er dingen die jouw vrienden zouden kunnen doen als jij je slecht voelt?”
Maud: Ze kunnen gewoon naast mij komen zitten en een knuffel geven ofzo, eventjes luisteren. Voor de rest helpt het bij mij niet echt door er veel over te praten, zeker niet met mensen die Fleur helemaal niet kennen. Ik praat liever met mensen die haar goed kennen.
“Wat zijn dingen die jou aan je zus doen denken?”
Maud: Ik moet aan haar denken bij het voetballen want dat deden we allebei en ik ben een beetje dankzij haar begonnen. Ik heb de bal nog waar we samen mee voetbalden. Ook sommige kleren die ik draag, zijn van haar. Wat ik nu aanheb, is bijvoorbeeld van haar. Ik gebruik ook haar fiets om naar school te fietsen. Ik vind het wel moeilijk als mensen mij vragen ‘oh dat is mooi wat je nu aanhebt, van waar komt dat?’ en dan weet ik dat het van mijn zus was.
“Zou je nog om iets kwaad kunnen worden op haar? Iets dat ze gedaan heeft vroeger?”
Maud: We maakten eigenlijk niet zo veel ruzie omdat we een leeftijdsverschil hadden van 4 jaar maar ik zou niet meer kwaad op haar kunnen worden nu. Ze kon ons goed plagen maar meestal kwamen we wel heel goed overeen.
“Voel je je anders nu dan helemaal in het begin?”
Maud: … (lange twijfel – een moeilijke vraag!) Ja er is wel wat verschil, ik ben er nu een stukje minder mee bezig dan in het begin maar dat is normaal. Ik heb het nu iets meer een plaats gegeven en er mij bij moeten neerleggen dat het nu eenmaal zo is.
“Vermindert verdriet dan echt met de tijd?”
Maud: Neen, dat klopt niet vind ik. Je denkt er wel minder aan maar wanneer je er aan denkt doet het nog altijd even veel pijn of verdriet.
“Welke vraag is je nooit gesteld geweest dat je toch graag eens had beantwoord?”
Maud: Er heeft niemand gevraagd wat mijn eerste reactie was toen ik het nieuws net hoorde.
“En mogen we het antwoord weten?”
Maud: Ik was heel geschrokken en had het niet verwacht maar hoorde dat er iets echt niet goed was en had mij op het ergste voorbereid. Ik kon het echt niet begrijpen en het leek alsof het allemaal in een droom gebeurde. Ik zei de hele tijd tegen mezelf ‘da’s niet echt, het is maar een nachtmerrie’. Soms als ik thuis kom, denk ik dat ze nog in de zetel gaat zitten.
“Wat is iets typisch aan Fleur? Iets waar je soms nog mee moet lachen?”
Maud: Ze plaagde wel graag en deed mij graag verschieten als ik uit de toilet kwam. Nu kijk ik vaak nog achter de deur om te kijken of er iemand staat om mij te doen verschieten. Gelukkig plaagde ze vooral mijn andere broer en zus.
Belangrijkste tips van Maud
- Durf te praten over het verlies van iemand en vraag er af en toe naar. Leg het initiatief niet enkel bij degene die iemand verloren is.
- Vraag niet enkel via de gsm hoe het gaat met iemand maar ook persoonlijk.
- Durf de naam nog te noemen van de persoon die er niet meer is.
Ben je zelf iemand dierbaar verloren en weet je het even allemaal niet meer? Of ken je iemand die hulp kan gebruiken? Er zijn veel mensen en organisaties die je graag verder helpen! Ga hier zeker eens een kijkje nemen:
Huis van het Kind
Elk Huis van het Kind heeft een eigen aanbod met verschillende diensten voor ouders en kinderen. In Leuven is er een specifiek aanbod over Rouw & Verlies, dat kan je hier terugvinden.
Zelfmoordlijn - 1813
Want erover praten, helpt! Voor wie nood heeft aan een goede babbel en zijn/haar hart even wilt luchten. Steeds bereikbaar, anoniem en gratis.
JAC - 106
Een helpende hand (of woord!) specifiek voor jongeren en kinderen. Bij het JAC kan je zowel via chat als telefonisch terecht.
